ประวัติความเป็นมาไก่ประดู่หางดำ ไก่ประดู่หางดำ เป็นไก่พื้นเมืองของไทยมาแต่โบราณ พัฒนามาจากไก่บ้านพันธุ์ กะตังอู หรือ ไก่อู มีมาพร้อมไก่ เหลืองหางขาวและคนไทยโบราณ พบคนนำไก่มาชนกันในสมัยสุโขทัย จากชาวบ้าน ชาวไร่ ชาวนา แพร่หลายมา ในหมู่ขุนนาง เจ้าขุนมูลนาย และต่อมาได้พัฒนามาเป็นกีฬาพระราชา เช่น สมัยสมเด็จพระนเรศวรมหาราช พระเอกา ทศรถ พระเจ้าเสือ และสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช เป็นต้น ไก่ประดู่หางดำ ที่นิยมเป็นพันธุ์ดั้งเดิม ต้องเป็นไก่สุพรรณบุรี สิงห์บุรี อ่างทอง อยุธยา ฉะเชิงเทรา มีนบุรี หนองจอก ซึ่งเป็นแหล่งกำเนิดไก่ประดู่หางดำชั้นดี ไก่ประดู่หางดำโด่งดังครั้งสมเด็จพระเอกาทศรถ (พระองค์ขาว) ได้ทรงนำ ไก่ประดู่หางดำ จากสุพรรณบุรีมาชนกับไก่ของข้าราชบริพาร ทรงชนะตลอด ทำให้ไก่ประดู่หางดำโด่งดังไม่น้อยไป กว่าเหลืองหางขาว บางตำราบอกว่า ไก่ประดู่หางดำ เป็นต้นตระกูลสายพันธุ์ไก่อื่นๆ อีกหลายสายพันธุ์ในประเทศไทย ไก่ประดู่หางดำ เป็นไก่มีลักษณะงดงามมาก ชั้นเชิงการชนเป็นไก่เชิงบน 4 กระบวนท่า ขี่ กอด ทับ เท้าบ่า หรือบางที มีมัดปีกด้วย แหล่งกำเนิด ไก่พันธุ์ประดู่หางดำ มีถิ่นกำเนิดแถบภาคกลางของไทย เช่น จังหวัดสุพรรณบุรี พระนครศรีอยุธยา ฉะเชิงเทรา กรุงเทพฯ (มีนบุรี หนองจอก) สิงห์บุรี และอ่างทอง เป็นแหล่งกำเนินไก่ประดู่หางดำชั้นดี นอกจากนี้ยัง มีแถบจังหวัดใกล้เคียง ปัจจุบันนิยมเลี้ยงแพร่หลายไปทั่วประเทศไทย และต่างประเทศในแถบอาเซียน เช่น มาเลเซีย ฟิลิปปินส์ อินโดนีเซีย บรูไน เป็นต้น ประเภท ไก่ประดู่หางดำ เป็นไก่ขนาดกลาง น้ำหนักตัวเพศผู้ประมาณ 3 กิโลกรัม ขึ้นไป เพศเมียหนัก 2 กิโลกรัม ขึ้ นไป สีของเปลือกไข่ เปลือกไข่สีน้ำตาลอ่อน ลักษณะลูกไก่ หัว หน้าอก ปีกไชนอกสีขาวนวล ปาก ขา สีน้ำตาลแก่ ลักษณะเด่นประจำพันธุ์เพศผู้ รูปร่างลักษณะ ไก่ประดู่หางดำ เป็นไก่มีลักษณะงดงามทรงรูปปลีกล้วย ไหล่กว้าง ลำตัวยาวล่ำสัน หางยาวเป็น ฟ่อนจรดพื้น ปั้นขาใหญ่ แข้งเป็นแข้งคัดออกเหลี่ยม ดูสง่างาม ทะมัดทะแมง น่าเกรงขามยิ่งนัก ตะเกียบ หนา แข็ง แรง และชิด ปลายโค้งเข้าหากันเล็กน้อย ใบหน้า กลมกลึงแบบหน้านกยูง และมีสีแดง หาง หางพัดสีดำสนิทยาว และเรียงกันเป็นระเบียบจากล่างไปบน สองข้างเท่าๆ กัน มีหางรับข้างละ 2-3 เส้น กระ เบนหางใหญ่ ขั้วหางชิด กระปุกน้ำมันใหญ่ เป็นกระปุกเดี่ยว ปาก ปากใหญ่ ปลายงองุ้มเหมือนปากนกแก้ว ปากบนรับกับปากล่าง หุบสนิทพอดี มีร่องปากทั้ง 2 ข้าง ปากสี น้ำตาลแก่ สีปากจะรับกับสีแข้ง และเดือย แข้งขา ปั้นขาใหญ่ล่ำสัน แข้งเรียวแบบลำหวาย หรือแข้งคัด จมูก รูจมูกกว้าง สันจมูกราบเรียบ สีเดียวกับปาก เกล็ด เกล็ดแข้ง เกล็ดนิ้วสีน้ำตาลรับกับสีปาก เกล็ดแข้งเป็นเกล็ดพัดเรียงเป็นระเบียบ ตา ขอบตาเป็นรูปวงรี ดวงตาสีไพลแก่ มองเห็นเส้นเลือดแดงในตาชัดเจน ลูกตามีประกายแจ่มใส คิ้วนูนเป็นเส้น ขนานโค้งไปตามเบ้าตา นิ้ว นิ้วยาวกลม ปลายนิ้วเรียวมีท้องปลิงปุ่มตรงข้อนิ้ว เกล็ดนิ้วมีแตก แซมเหน็บเล็บสีน้ำตาลรับกับสีปาก ไม่บิด ไม่งอ ปลายเล็กแหลมคมแบบเล็บเหยี่ยว เหนียง เหนียงรัดกลมกลึงติดกับคาง ไม่หย่อนยาน สีแดงสดใสเหมือนสีของหงอน เดือย เป็นเดือยแบบขนเม่น เดือยตรงโคนใหญ่ปลายแหลมคมแบบเดือยลูกปืน สีเดียวกับปากและแข้ง กะโหลก กะโหลกหัวอวบยาว 2 ตอน ส่วนหน้าเล็กกว่าส่วนท้าย มีรอยไขหัวชัดเจนตามธรรมชาติ ขน ขนพื้นตัวสีดำ ขนสั้นแน่น บริเวณหน้าคอถึงหน้าอกจะมองเห็นหนังสีแดง ขนใต้ปีก ใต้อกแน่น ช่วงท้องเป็น ปุย ขนสร้อยคอ สร้อยปีก สร้อยหลัง และขนระย้าเป็นขนละเอียด ก้านขนแข็งเล็กเป็นแผงสีประดู่ สยายประบ่าประก้น คอ คอใหญ่ ยาวโค้งลอนเดียวแบบคองูเห่า กระดูกปล้องคอใหญ่ชิดแน่น ร่องคอชิดกับไหล่ ขนคอขึ้นเป็นระเบียบ สร้อยคอยาวประบ่าต่อกับสร้อยหลัง กิริยาท่าทาง ไก่ประดู่หางดำเป็นไก่สกุลเดียวกับเหลืองหางขาว เวลายีน เดิน วิ่ง ชน กระพือปีกและขัน จะแสดง อาการหยิ่งผยอง ยืนตรง อกตั้ง ทะมัดทะแมง เดินย่างเท้าแบบสามขุม เหยียบเท้ามั่นคง เวลายืนจะกางปีก และกระ พือปีกตลอดเวลา เวลาพบไก่อื่นจะแสดงอาการพร้อมที่จะต่อสู้ทันที โดยไม่สะทกสะท้าน จะเป็นไก่เชิงบน 4 กระบวน ท่า คือ กอด ขี่ ทับ เท้าบ่า และหน้าคอ ลักษณะเด่นประจำพันธุ์เพศเมีย ขนพื้นตัวสีดำ ขนปีกสีดำ ยาวถึงก้นเป็นปีกตอนเดียว ขนคอจะมีสีประดู่แซมปลายเล็กน้อย ขนสั้นละเอียด หางยาวดำสนิท ปากมั่นคง มีร่องน้ำ ปาก แข้ง เล็บ ปุ่ม เดือย สีน้ำตาล ตาสีไพล ถ้าประดู่แสมดำ ปาก แข้ง เล็บ ปุ่มเดือย สีเขียวหยก ตาลายดำ ลักษณะอื่นๆ เหมือนตัวผู้   ไก่ประดู่หางดำ แบ่งตามสายพันธุ์มี 3 สายพันธุ์ คือ 1. ประดู่เมล็ดมะขาม หรือประดู่มะขามคั่ว ขนพื้นตัว ขนปีก ขนหางพัด หางกระรวย สีดำสนิท ไม่มีสีขาว หรือสีอื่นๆ แซม ขนสร้อยคอ สร้อยปีก สร้อย  ระย้า และขนปิดหูสีประดู่สีเดียวกันทั้งตัวไม่มีสีขนอื่นๆ แซม เช่นกัน ตาสีไพลหรือแดง ปาก เกล็ด แข้ง เล็บ เดือยสีน้ำตาลแก่ หน้าสีแดง ถือว่าเป็นเอกเหนือประดู่อย่างอื่นๆ ทั้งสิ้น เป็นประดู่พันธุ์แท้แต่โบราณ พันธุ์ยอด นิยมมี 2 เฉดสี คือ    สรุป ไก่ประดู่หางดำ แต่เดิมเป็นไก่ที่ลักษณะงดงามมาก ชั้นเชิงการชนเป็นไก่เชิงบน 4 กระบวนท่า ตัวผู้รูปร่างสูงตระหง่าน สง่างาม ลำตัวตั้งทอดยาวสองท่อ ใบหน้ากลมกลึง ตาสีไพล ปาก แข้ง เล็บ เดือย สีน้ำตาลแก่ หรือมะขามไหม้ หรือ มะขามคั่ว หางพัดสีดำสนิท ยาวเรียงเป็นระเบียบ หางกระรวยสีดำสนิทรูปใบข้าว ขึ้นดำยาวเป็นฟ่อนรูปพลูจีบ ปลายโค้งลงเล็กน้อย ลักษณะอย่างนี้ถือว่า เป็นไก่พันธุ์แท้แต่โบราณ ต่อมาไมได้รักษาพันธุ์ หรืออนุรักษ์ไว้ เลยกลายพันธ์ไป เท่าที่พบเห็นปัจจุบันแบ่งได้เป็น 3 ประเภท ดังกล่าวข้างต้น ประวัติความเป็นมา ประดู่เลาหางขาว ยังไม่ทราบแน่ชัดว่ามีความเป็นมาอย่างไร พัฒนามาจากไก่สายพันธุ์ใด ในประวัติศาสตร์หรือการบันทึกยังไม่พบว่า เกี่ยวข้องกับบุคคลสำคัญท่านใดใน ประวัติศาสตร์ แหล่งกำเนิด ไก่ประดู่เลาหางขาวมีแหล่งกำเนินแถบจังหวัดกรุงเทพฯ (มีนบุรี หนองจอก) พระนครศรีอยุธยา เพชร บุรี สุพรรณบุรี กำแพงเพชร สุโขทัย ประจวบคีรีขันธ์ นครศรีธรรมราช   ประเภท เป็นไก่ขนาดกลาง น้ำหนักตัวเพศผู้ประมาณ 3.00-3.40 กิโลกรัม เพศเมีย 2.00 กิโลกรัมขึ้นไป   สีของเปลือกไข่ เปลือกไข่สีน้ำตาลอ่อน   ลักษณะลูกไก่ ขนหัว และขนคอสีขาว ขนหลังสีดำ ปีกในสีดำ ปีกนอกสีขาว หน้าคอและหน้าท้องสีขาว ลักษณะเด่นประจำพันธุ์เพศผู้ เป็นไก่รูปร่างแบบทรงหงส์ ลำตัวยาว ไหล่ยก หางดกยาวเป็นฟ่อนข้าว เดินยืนท่าทางสง่างาม แข้งกลมแบบลำ หวาย หน้ากลมยาวแบบหน้านก กะโหลกหัวยาวกลมเป็น 2 ตอน ท่อนหน้าเล็กกว่าท่อนหลัง กลมกลึง หน้าแบบหน้านกเหยี่ยว คอยาวใหญ่โค้งแบบคอม้า กระดูกปล้องคอชิดกันขนสร้อยคอสีประดู่เลาขึ้นดกเป็นระเบียบ ปากใหญ่ ปลายปากงุ้มสีน้ำตาลอมเหลืองเล็กน้อย ปากมีร่องน้ำลึกทั้ง 2 ข้าง สีน้ำตาลอ่อน ปีกใหญ่และยาว จรดก้น ขนปีกท่อนในขาวปนดำ จมูกแบนราบสีเดียวกับปาก รูจมูกกว้าง สันจมูกเรียบสีเดียวกับปาก ตะเกียบแข็ง ตรง หนา และชิดกัน ขอบตาเป็นรูปวงรีแบบตาวัว ขอบตาสองชั้นนัยน์ตาดำตารอบนอกสีเหลืองแก่เหมือนสีไพลเส้นเลือดสีแดงชัดเจน หางยาวดก เรียงเป็นระเบียบสีขาวอมดำ หางพัดดำปลายขาว หางกระรวยคู่กลางสีขาวปลอดคู่อื่นๆ สีขาวปลายดำ หางดกเป็นฟ่อนข้าว ก้านหางสีเดียวกับขน หน้าหงอนบาง กลางหงอนสูง ท้ายหงอนกะรัดกระหม่อม หงอนสีแดงสด พื้นหงอนเรียบ ปั้นขาใหญ่ห่างจากกัน ข้อขามั่นคง ขนปั้นขาสีดำเป็นแข้งรูปลำเทียน หรือ ลำหวาย เกล็ดแข้งเป็นระเบียบ นิ้วเรียว ยาว แข้งสีเดียวกับปาก   ตุ้มหู ไม่ยาน สีแดงเหมือนหงอน ขนปิดรูหูสีประดู่เลาเหมือนขนสร้อย เกล็ดนิ้ว เกล็ดแข้งเรียงเป็นระเบียบ สีเดียวกับปาก เหนียงเล็ก สีแดงเหมือนหงอน รัดติดกับคาง นิ้วเรียวยาว ข้อนิ้วมีท้องปลิงหนา ขนพื้นตัวสีดำ ขนปีก ขนหางพัดมีสีขาวปนดำ ขนกระรวยคู่กลางสีขาว คู่อื่นๆ สีขาวปลายดำ ขนสร้อยคอ สร้อยปีก  สร้อยหลัง สีประดู่เลา คือโคนสร้อยสีขาว ปลายสร้อยสีประดู่ เดือยเป็นเดือยแบบงาช้าง แข็งแรงมั่นคง เป็นกระปุกใหญ่อันเดียว ลักษณะเด่นประจำพันธุ์เพศเมีย ลักษณะเด่นประจำพันธุ์ที่สำคัญ คือ ขนพื้นตัวสีดำ ขนปีกสีดำ ยาวถึงกันเป็นปีกตอนเดียว ขนคอจะสั้น ละเอียด หาง ยาวดำสนิท ปาก แข้ง เล็บ มีสี น้ำตาลอมเหลือง ไก่ประดู่เลาหางขาวมีอยู่ 4 เฉดสี คือ 1. ประดู่เลาใหญ่ หรือเรียกอีกชื่อว่า เลาใหญ่ พระเจ้า 5 พระองค์ ขนพื้นลำตัวสีดำ ขนปีก ขนหางเป็นสีดำแซมขาว ขนสร้อยคอ สร้อยปีก สร้อยหลังและขนระย้าโคนสร้อยสีขาว ปลายสร้อยสีเมล็ดมะขามแก่ ขนกระรวยคู่กลางสีขาว ปลอด คู่อื่นๆ สีขาวปลายดำ ที่หัว ปีก ข้อขาสีกระขาว ปาก แข้ง เล็บ เดือย สีน้ำตาล ตาสีไพล  www.kaisiam.com 2. ประดู่เลาเล็ก ขนพื้นลำตัวสีดำ ขนปีก ขนหางพัดสีดำแซมขาว ขนสร้อยคอ สร้อยปีก สร้อยหลัง และขนระย้า โคนสร้อยสีขาว ปลายสร้อยสีเมล็ด มะขามแก่ ไม่มีหย่อมกระ ขนกระรวยคู่กลางสีขาวปลอด คู่อื่นๆ สีขาวปลายดำ ปาก แข้ง เล็บ เดือย สีน้ำตาล ตาสีไพล 3. ประดู่เลาแดง ขนพื้นลำตัวสีดำ ขนปีก ขนหางพัดสีดำแซมขาว ขนสร้อยคอ สร้อยปีก สร้อยหลัง และขนระย้า โคนสร้อยสีขาว ปลายสร้อยสีประดู่แดง ขนกระรวยคู่กลางสีขาว คู่อื่นๆ สีขาวปลายดำ ปาก แข้ง เล็บ เดือย สีน้ำตาล ตาสีไพลหรือสีส้ม 4. ประดู่เลาดำ ขนพื้นลำตัวสีดำ ขนปีก ขนหางพัดสีดำแซมขาว ขนสร้อยคอ สร้อยปีก สร้อยหลัง โคนสร้อยสีขาว ปลายสร้อยสีคล้ำเข้มแบบเขียวประดู่ ขนกระรวยคู่กลางสีขาวปลอด คู่อื่นๆ ขาวปลายดำ ปาก แข้ง เล็บ เดือย สีน้ำ ตาล ตาสีไพล รูปร่างลักษณะ

ไก่ชนญี่ปุ่น

ไก่ญี่ปุ่นเรียกว่า ไก่ซาโมะ มีลักษณะเด่นคือ 1. เป็นไก่ขนาดใหญ่ ตัวผู้มีนน. ตั้งแต่ 3.0 ขึ้นไปถึง 7.0 กก นน. เฉลี่ยประมาณ 4. กก ตัวแมียก็หนักประมาณ 3.0 กก ถึง 4.5 กก.   2. มีลักษณะโครงสร้างคล้ายไก่ไทยมาก บางท่านจึงบอกว่าชาวญี่ปุ่นเอาไก่ไทยไปพัฒนา จริง ๆ แล้ว ไกญี่ปุ่นก็มี ลักษณะเด่นเฉพาะของเขาเอง ซึ่งเรื่องนี้ต้องแยกแยะ แต่การพัฒนาข้ามสายพันธุ์ก็เป็นเรื่องธรรมดา   3. ชาวญี่ปุ่นจะเน้นเลี้ยงไว้เป็นอาหารและใช้เป็นชนเชิงกีฬาบ้างแต่ไม่แพร่หลาย ดังนั้นไก่ญี่ปุ่นจึงมีจำนวนไม่มาก นักถ้าเปรียบเทียบกับประชากรที่มีจำนวนมาก เพราะไม่มีแรงจูงใจในการพัฒนา คงมีการเลี้ยงเฉพาะคนที่รักจริง ๆ เท่านั้น   4. สีสรรของมีมากมายหลายสีเหมือนกับไก่ไทยครับ แต่สีหลักคือ สีกรดแดง สีเหลืองหางดำ สีกรดดู่หางดำ สีขาว สีลายเบี้ยข่อย ฯลฯ จุดที่น่าสนใจสำหรับสายพันธุ์นี้คือ ตัวโต หากคัดเลือกเหล่ากอดี ๆ น่าจะได้ไก่มาพัฒนาไก่ชน ไทยได้ดีขึ้น เราจะได้ไก่รอยใหญ่เป็นมาตรฐานต่อไปในอนาคต แต่การสืบสายเหล่ากอไก่เก่ง ๆ ในญี่ปุ่นทำได้ยาก เพราะไม่มีซุ้มมีฟาร์มเลี้ยงชนอย่างจริงจัง ดังนั้นไก่ที่นำเข้ามาจึงเป็นเพียงไก่ฝีมือพื้น ๆ เท่านั้น การพัฒนามีความ ยากลำบากมา ได้เพียงอย่างเดียวคือโครงสร้างครับ     แต่ว่าความแข็งแรงและตีเจ็บไก่ญี่ปุ่นจะสูสีไก่บราซิลครับ แต่ไก่ญี่ปุ่นไม่ค่อยมีลีลามากยืนตีเหมือนไก่ไทย แต่ถ้า เราผสมกับไก่ไทยก็เพื่อเพิ่มความอดทนและลูกตีเจ็บและโครงสร้างใหญ่ครับ ส่วนจะผสมกับสายพันธุ์ไหนแล้วแต่ ถนัดครับ ทุกอย่างเป็นไปได้หมดครับ ถ้าไม่หยุดพัฒนา

ไก่ชนบราซิล สายพันธุ์บราซิลร้อย  เพศผู้  สีสัส่วนมากที่นำเช้ามาในไทยจะเป็นสีโทนเทา เทาขาว เทาแดงคล้ายโอวัลตินแต่ หากนำไปผสมข้ามสายกันแล้วจะมีสีสันต่างกันออก ไปตามสายที่มาผสมด้วย ใบหน้าจะเป็นไก่ที่มีลักษณะหน้าเนื้อหรือหน้าอิ่มไม่มีเหนียง บางตัวอาจมีเครา  ปากเหง้าปากใหญ่สั้นแข็งแรง เป็นสีขาวหรือเหลืองสะอาดไม่มีจุดกระปน มีสีเดียวกับแข้ง รูจมูกใหญ่ระบบหายใจดี   ตาโดยส่วนมากมีสีขาวแบบปลาหมอตาย ตาดำเล็ก แววตาดุ คิ้วเป็นสันโค้งขนานไปกับเบ้าตา หูรูหูไม่กว้างมากมีขนปิดสนิทสีเดียวกับสร้อย  คอลำคอใหญ่กระดูกปล้องคอชิดดูแล้ว สมส่วนกับลำตัว อกถ้ามองด้านตรงเข้าไปจะเห็นเป็นรูปสามเหลี่ยมชัดเจนอกหนากว้าง เป็นไก่แข็งแรงปึกแผ่ นดีกล้ามเนื้อเต็มชัดเจน  ปีกยาวใหญ่สุดลำตัว สนับปีกกว้างขนเรียงชิดแน่นและขนแข็งหนาน้ำขนดีสร้อยคอสีเดียวกับสร้อยหลัง หลังแบนกว้างใหญ่ดูแล้วเป็นไก่ที่มีพละกำลังดีมาก  ปั้นขาใหญ่แข็งแรงสมส่วน กับความสูงยาวของลำตัว  หางยาวไม่มากนักแต่แข็ง แข้งเป็นไก่แข้งสะอาด ท้องแข้งอิ่ม เดือยออกลักษณะใหญ่มั่นคงแบนเล็กน้อยแต่ไม่มาก เกล็ดเหมือนไก่ชนทั่วไป ส่วนตัวเมียลูกร้อยก็มีลักษณะคล้ายกันคับ   ไก่บราซิลเป็นสายพันธุ์ที่มีความแข็งแกร่งอยู่ใน ความต้านทานโรคสูง เลี้ยงง่ายโตไว กระดูกดีชนแข็งแรง ระบบ หายใจดีปอดใหญ่ และระบบประสาทดีเยี่ยมจึงฟื้นตัวเร็ว ลูกไก่อายุ 5-6 เดือนก็เริ่มสู้ไก่แล้ว เป็นไก่ที่ชนนิ่งเก็บอาการเก่งหากโดนเจ็บแล้วอาฆาตไก่ดีต้องเอาคืน ค่อนข้าง ดุร้ายอยากชนะอยากเอาคีน  เรื่องหัวจิตหัวใจไก่บราซิลนี้ไม่เป็นรองไก่ชนสายพันธุ์อื่น จะเรียกว่าใจเกินร้อยก็ว่าได้ ลูกตีก็เด็ดขาดรุนแรงเป็นไก่ ใช้ตอจัด ส่วนมากตีซอกไล่ขึ้นตัวกระเดือกสุดท้ายก็หูตา แต่ก็ยังขาดในเรื่องของความเร็วเป็นไก่ค่อนข้างช้าและ ลีลาไม่มากยีนกันคอตี โดยส่วนมากจึงนิยมมาผสมกับไก่พม่าให้เหลือบราซิล 25-12.5%  ดึงข้อเด่นของสาย พันธุ์นี้ไปพัฒนา ให้เกิดประโยชน์มากที่สุด

ไก่ชนเวียดนาม...

ไก่ไซ่ง่อน
สายน้ำโขงที่ขึงตัวทอดยาวจากประเทศจีนตอนใต้  ไหลผ่านนานาประเทศแห่งเอเซียตะวันออกเฉียงใต้ ให้ผู้คนหลาย
ล้านชีวิตได้ยังชีพ  จนดินแดนแถบนี้กลายเป็นอู่อาระยะธรรมอีกแห่งหนึ่งของมวลมนุษยชาติ  ก่อให้เกิดวัฒนธรรม
แห่งลุ่มน้ำโขงซึ่งเปรียบได้ดังโซ่ที่ร้อยดวงใจผู้คนถึงหกประเทศให้มีความผูกพันทางวิถีชีวิต  ตั้งอยู่บนรากฐานของ
ความรัก  ความเข้าใจจึงได้ดำรงเผ่าพันธุ์อย่างปกติสุขสืบมาหลายศตวรรษ

    
วัฒนธรรมลุ่มน้ำโขงเป็นวัฒนธรรมที่มีรากเหง้าและเติบโตงอกงามมาจากสังคมเกษตรกรรม  ผู้คนจะปรับตัวอยู่กับ
ธรรมชาติได้อย่างกลมกลืน  เป็นสังคมพึ่งพาระหว่างคนกับคน  คนกับสัตว์และคนกับธรรมชาติ  ดังนั้นการปลูกพืช
และเลี้ยงสัตว์จึงเป็นวิถีชีวิตที่ผู้คนแห่งลุ่มน้ำโขงได้สืบสานมาจากบรรพชนโดยสายเลือด  การปลูกพืช  เช่น 
ข้าว  พืชผัก ไม้ผลนอกจากเอาไว้บริโภคเองแล้วยังเป็นสินค้าส่งออก  การเลี้ยงสัตว์อาจเลี้ยงไว้เพื่อใช้งาน เช่น 
ช้าง  ม้า  วัว  ควาย  เลี้ยงเอาไว้เป็นอาหาร เช่น เป็ด  ไก่  ห่าน และเลี้ยงเอาไว้ดูเล่น เช่น  สุนัข  แมว 
นก ฯลฯ  สิ่งเหล่านี้จึงมีอิทธิพลต่อวิถีชีวิตไม่ว่าจะเป็น  การทำงาน  วิธีคิด  พิธีกรรม  ตลอดจนการละเล่นต่าง ๆ
ของพวกเขาโดยตรง

   
การเลี้ยงและการเล่นชนไก่เป็นมรดกทางวัฒนธรรมของสังคมเกษตรกรรมที่ผู้คนแถบลุ่มแม่น้ำโขงนิยมเลี้ยงและเล่น
กันอย่างแพร่หลาย  ไก่ชนสายพันธุ์ที่นับว่าขึ้นชื่อและได้รับการยอมรับของผู้ที่ชมชอบการชนไก่อยู่ในขณะนี้ได้แก่
ไก่สายพันธุ์ไทย  ไก่สายพันธุ์พม่า  และไก่สายพันธุ์เวียดนามหรือที่รู้กันในนาม "ไก่ไซง่อน" (อีสานเรียกไก่คอ
ล่อน) ซึ่งไก่ชนทั้งสามสายพันธุ์นี้มีจุดเด่น  และมีจุดด้อยต่างกันออกไปตามคุณลักษณะแต่ละชาติพรรณ

   
ไก่ไซง่อนมีถิ่นกำเนิดที่ประเทศเวียดนามผู้คนจึงนิยมเรียกว่า "ไซง่อน"  ตามชื่อเมืองหลวงของเวียดนามใต้ใน
อดีต  ลักษณะทั่วไปเป็นไก่พันธุ์หนักมีรูปร่างโต  สูงใหญ่  ผิวหนังย่นหนาแบบหนังคางคกและมีสีแดงจัด  หน้า
ตามีแววดุดันจนบางครั้งทำให้ดูน่ากลัว  ปากใหญ่ยาวและหนาทนทานเป็นเลิศ  ฉีกร่องน้ำ  เป็นไก่ที่ตีหนัก  ชอบ
ตีบริเวณลำตัว  และซอกคอเป็นหลัก  ไก่สายพันธุ์นี้อาจมีการเข้าทำเชิงอาจน้อยไปบ้างเพราะเป็นไก่ขนาดใหญ่ 
มีมวลมาก  จึงทำให้การหลบหลีกไม่คล่องตัวเท่าที่ควร  ส่วนลักษณะที่เห็นชัดเจนที่สุดที่ใคร ๆ เห็นแล้วพอจะ
อนุมานได้ว่าไก่ตัวนั้นเป็นไก่ไซง่อนหรือไม่โดยสรุปก็คือ ไก่ไซง่อนส่วนมากแล้วจะมีขนปกคลุมร่างกายน้อย  โดย
เฉพาะบริเวณลำคอไม่มีขนปกคลุมเอาเสียเลย  สามารถเห็นผิวหนังลำคอที่แดงจัดได้อย่างเปิดเผย ส่วนสีขนของไก่
ไซง่อนนี้มีหลายเฉดสีแต่สีหลัก ๆ   คือ สีเทา  สีแดง  สีเขียว  สีด่าง  สีปีกแมลงสาบ  เป็นต้น  ไก่ไซง่อน
ส่วนมากจะมีเกล็ดเรียงเป็นระเบียบแบบจระเข้ขบฟ้น(อีสานเรียกเกล็ดสับหว่าง)ซึ่งนับว่าเป็นไก่ที่มักมีลำแข้งกลมและ
สวยในอุดมคติ

   
การเลี้ยงไก่ไซง่อนต้องอาศัยเวลามากกว่าไก่สายพันธุ์อื่น  เนื่องจากไก่พันธุ์นี้ต้องการเวลาสร้างเนื้อสร้างตัวนาน 
ถ้ายังเป็นหนุ่มจะไม่มีจิตใจชอบต่อสู้มากนัก  ต่อเมื่ออายุร่วม 24  เดือนแล้วจิตใจจึงจะเป็นยอดนักสู้อย่างเต็มตัว 
มีหลายคนที่ยังไม่เข้าใจธรรมชาติไก่สายพันธุ์นี้ดีพอ  และมีหลายครั้งที่ไก่สายพันธุ์นี้ถูกตั้งข้อหาว่าเป็นไก่ใจเสาะจน
ต้องถึงลงหม้อไปก่อนวัยอันสมควรอย่างน่าเสียดาย  แต่เมื่อนำมาผลิตเป็นไก่ลูกผสมก็จะทำให้ผลิตผลอย่างรวดเร็ว
ลูกหลานสู้ไก่เร็วขึ้น

      
ในเกมส์การต่อสู้แล้วไก่ไซง่อนมักจะตกเป็นรองคู่ต่อสู้ในเรื่องของเชิงเมื่อเทียบกับสายพันธุ์อื่น  รถสิบล้อไม่อาจวิ่ง
โฉบเฉี่ยวโลดแล่นบนถนนเหมือนกับรถเก่งหรูทันสมัยฉันใด  ความเป็นไซง่อนนั้นถ้าเจอกับไก่ไทยหรือไก่พม่าแล้ว
ย่อมเป็นเชิงรองอย่างหลีกเลี้ยงไม่ได้(ในทางปฏิบัติเป็นไปได้ยากเพราะน้ำหนักต่างพิกัด)  แต่หากมองในมิติของลำ
หักลำโค่นแล้วไก่ไซง่อนย่อมมีอานุภาพทำลายล้างสูงกว่า  ด้วยเหตุนี้นักพัฒนาสายพันธุ์จึงนิยมนำมาพัฒนาสายพันธุ์
เพื่อดึงลักษณะภายนอกให้ปรากฏในรุ่นลูกหลาน  ให้เชิงเหมือนไก่ไทย  ตีนไวเหมือนไก่พม่า

       
เมื่ออายุได้ที่  จิตใจจะส่อแววการต่อสู้ออกมา  ผิวหนังสีแดงจะย่นหนาเหมือนดังจะท้าทายลมฟ้าอากาศที่มิอาจ
สร้างความระคายเคืองหรือเจ็บปวดให้กับมันได้แม้แต่น้อย  หากพิจารณาตามหลักวิทยาศาสตร์การกีฬาแล้วจะเห็นว่า
ไก่ไซง่อนเป็นไก่ที่มีมวลมาก  มีกระดูกที่ใหญ่โตประกอบกับกล้ามเนื้อเป็นมัด ๆ ที่แข็งแรงย่อมจะมีแรงปะทะมาก
เป็นธรรมดา  การเก็บพลังงานสะสมไว้กับเซลกล้ามเนื้อที่กำยำนั้นย่อมเป็นสิ่งที่ประกันได้ว่าไก่สายพันธุ์นี้จะมีความ
อึด  เรื่องคู่ต่อสู้จะคว่ำลงนั้นย่อมไม่ใช่เรื่องง่าย  หากชนกันในระยะยาว  ยืดเยื้อแบบหนังชีวิตแล้วนับว่าคู่ต่อสู้อยู่
ในอันตรายเป็นอย่างยิ่ง  หากเปรียบเป็นรถแล้วไก่ไซง่อนเป็นรถที่มีถังน้ำมันใหญ่  และยังมีสำรองเอาไว้ในปริมาณ
มากย่อมวิ่งไปได้ไกลโดยไม่ต้องหยุดเติมน้ำมันข้างทางให้เสียเวลา  ดังนั้นความอึดจึงเป็นสิ่งที่พระเจ้าได้ประทานมา
ให้กับไก่ไซง่อน  และความอึดนี้เองที่ทำให้ไก่สายพันธุ์นี้มีเสน่ห์ดึงดูดใจให้นักเลี้ยงนักเล่นทั้งหลายอยากไขว่คว้ามา
เป็นเจ้าของ

       
การทำเชิงแบบสองปีกสองคอนั้นอาจหาไม่พบในไก่ไซง่อน  ส่วนมากเป็นไก่ยืนคล้องบนตี  หรือไม่ก็เป็นไก่ไม่ชอบ
สู้คอลายหัวให้คู่ต่อสู้  แต่ไก่ไซง่อนจะเป็นแบบไหนก็แล้วแต่ถ้าเป็นไก่ปากไวแล้วมักไม่ทำให้ผู้เป็นเจ้าของผิดหวัง
เพราะลูกตีของไซง่อนนี้หนักหน่วงรุนแรงชนิดที่เรียกว่า"โป้งเดียวจอด"  ประกอบกับถ้าเป็นไก่แม่นและจำแผลแล้ว
มันจะสร้างความกดดันให้คู่ต่อสู้ได้มาก  เมื่อมีนาทีทองจะเดินบด  เดินอัดจนคู่ต่อสู้หัก  ขาตาย  จากนั้นลำโต ๆ
สวย ๆ หนัก ๆ และเน้น ๆ จะเริ่มทะยอยออกมาทีละนิด ๆ จนถึงวาระสุดท้ายของคู่ต่อสู้

   
ด้วยโครงสร้างทางสรีระที่จัดอยู่ในประเภทที่เรียกได้ว่า "อย่างหนา"  ซึ่งจะทำให้แรงตีที่เด็ดขาดและหนักหน่วงแล้ว
ความเป็นอย่างหนาของไก่สายพันธุ์นี้เป็นปัจจัยหนึ่งที่ส่งผลให้ทนทานต่อการออกอาวุธจากคู่ต่อสู้  หากแม้นว่าคู่ต่อสู้
นั้นสามารถตีให้ลงไปนอนกองกับพื้นมันก็จะสามารถฟื้นตัวคืนมาใหม่ได้และตีโต้ส่งคู่ต่อสู้ให้นอนได้อีกเช่นกัน 
ความพยายามมุ่งมั่นที่จะเอาชนะคู่ต่อสู้ที่เกินร้อยนี่เรียกว่าความเหนียวแน่น  นับเป็นอีกคุณลักษณะหนึ่งที่ผู้เลี้ยงไก่
ต้องให้ความพิถีพิถันคัดสรรเป็นพิเศษ  เพราะการที่จะเป็นไก่ชนที่นับอยู่ในระดับแนวหน้าได้ต้องมีความเหนียวแน่น
มาเป็นตัวประกอบที่สำคัญ และสิ่งนี้ก็มีบริบูรณ์แล้วในไก่ไซง่อน

       
สายน้ำโขงที่สร้างสายสัมพันธุ์ของผู้คนหลากหลายชนชาติอย่างสง่างามและเปิดเผย  ขณะเดียวกันแม่น้ำสายนี้ก็เป็น
ถิ่นกำเนิดของไก่ชนไซง่อนซึ่งเป็นผู้สร้างตำนานไก่ชนอีกสายพันธุ์หนึ่งที่ประกอบด้วยความอึด  เหนียวแน่นและหนัก
หน่วง  พร้อมที่จะคลายพิษสงให้คู่ต่อสู้ได้ชิมรสชาติของความเจ็บปวด  และตัวมันเองก็ได้ชื่อว่า "ผู้พิชิตความเจ็บ
ปวด" เช่นกัน  ทั้งนี้เป็นข้อสรุปจากข้อมูลเชิงประจักษ์ของไก่ไซง่อนมาหลายยุค  ทั้งมุขปาฐะและอมุขปาฐะเล่า
ขานตำนานการต่อสู้จากข้างขอบสังเวียนเลือดสมควรที่จะจดจำและบันทึกไว้บนหน้าประวัติศาสตร์ของวงการไก่ชนให้
ปรากฏความยิ่งใหญ่สืบไป