หลง-หลิน เมืองลับแล (หยั่งรากผลิใบ)

ต้นฤดูผลไม้ปีนี้เจอทุเรียนอ่อน จนรู้สึกได้ว่า ถ้าเกษตรกรชาวสวนยังคิดกันแบบนี้ อนาคตผลไม้ไทยก็ไม่น่าจะไปได้ไกล ต้นฤดูทุเรียนอ่อน เพราะราคาดี เลยรีบเก็บออกขาย คนซื้อก็ไม่ได้ของคุณภาพทั้งที่ราคาแพง แม้ฟ้าช่วงฝนหนักดูน่ากลัวน่าหดหู่ แต่ฟ้าหลังฝนมันก็สดใสจริงๆครับ ผมมีโอกาสได้ลิ้มชิมรสทุเรียนพันธุ์นกกระจิบจากสวนคุณไพบูลย์ อรัญนารถ แห่งต.นาตาขวัญ อ.เมือง จ.ระยอง นอกจากคุณภาพเยี่ยมแล้ว กระบวนการผลิตและความรับผิดชอบต่อผู้บริโภค ทำให้นกกระจิบที่ระยองสามารถสร้างราคาได้กิโลละ 90 บาท ถือเป็นราคาที่ดีมาก จริงๆที่สวนคุณไพบูลย์ยังมีทุเรียนพันธุ์หลง กับพันธุ์หลิน แห่งเมืองลับแล แต่ไม่มีโอกาสลิ้มชิมรส จนกระทั่งพรรคพวกเพื่อนฝูงผู้มีอุปการคุณส่งทุเรียนมาให้ชิม 2 รอบ รูปโฉมโนมพรรณสำหรับคนกินสมัครเล่นอย่างผม มองแล้วมันก็ไม่ต่างจากพันธุ์นกกระจิบ ขนาดลูกเล็กไม่เกิน 1 กิโล เปลือกบาง สุกแล้วปอกด้วยสองมือโดยไม่พึ่งมีดเลยก็ยังได้ เนื้อหวานละเอียด อร่อยครับ เม็ดลีบเล็ก เหมาะสำหรับทานคนเดียวเหมือนอย่างที่เคยคิดอ่านว่า เมื่อไหร่นักวิจัยจะสร้างพันธุ์ทุเรียนที่กินคนเดียวได้หมด ไม่ต้องแกะใส่ตู้เย็น หลงลับแลไม่มีกลิ่นรัญจวน ผิดกับหลินกลิ่นแรงหน่อย คอทุเรียนไม่ว่าสมัครเล่นหรืออาชีพรับได้หมด ปีนี้ถือว่าโชคดีมาก ที่ได้สัมผัสลิ้มรสทุเรียนพันธุ์ดี 3 ชนิด คือกระจิบ หลง และหลิน สำหรับผมนั้น เรียกว่า ลืมหมอนทอง ชะนี ก้านยาวไปได้เลย เชื่อว่า ในปีต่อๆไปทุเรียนสายพันธุ์พื้นเมืองเหล่านี้จะเข้ามามีบทบาทในตลาดทุเรียนมากขึ้น ทั้งที่ราคาดีตั้งแต่ระดับ 90 บาทจนถึง 150-250 บาทต่อกิโล สำหรับทุเรียนเมืองลับแล หรืออุตรดิตถ์นั้น ความจริงมีมานานแล้วเป็นพันธุ์พื้นเมืองของเขา แต่บริโภคกันภายในถิ่น เพิ่งเริ่มขยายตลาดกันไม่น่าจะนานนัก ถามว่า พันธุ์เหล่านี้เป็นพันธุ์ใหม่ไหม ตอบได้เลยว่า ไม่ ตรงข้ามเป็นพันธุ์เก่ากี่ถูกลืมด้วยซ้ำ นี่คือคำตอบว่า ถ้ามีวิธีคิดที่ถูกต้อง บริหารจัดการถูกต้อง พันธุ์พื้นเมืองที่มีความหลากหลายก็จะอยู่รอดได้ เป็นเรื่องของกระทรวงเกษตรฯและกระทรวงพาณิชย์ ต้องนั่งพิจารณามากกว่า แค่จะคิดง่ายๆ ขายง่ายๆเอาความสะดวกเป็นเกณฑ์ ทั้งสองกระทรวงคิดเหมือนคนสร้างหนังไทย ละครไทย นึกเอาแต่ว่า จะยัดเยียดอะไรให้กิน ให้เสพ ให้ชม คนไทยก็จะเอาอย่างนั้น โดยไม่เคยนึกว่า ความหลากหลายของสายพันธุ์นั้นคือมรดกอันยิ่งใหญ่ที่สามารถขยายผลได้ สร้างชื่อ สร้างราคาได้ ทุกวันนี้หมอนทองกลายเป็นพันธุ์พื้นฐานที่นักกินทุเรียนอาชีพแล้ว เขาไม่อยากกิน เขาอยากกินอะไรที่มันหลากหลายกว่านี้ ได้รส ได้ชาติกว่านี้ พูดไปแล้วก็เหมือนพนักงานบริการบนเครื่องบิน สารการบินแห่งชาติ แอบนินทาหลับหลังว่า บรรดาผู้ยิ่งใหญ่ของเมืองไทยทั้งหลาย ขนาดเสิร์ฟไวน์หมดอายุแล้ว ยังบอกว่าอร่อยๆอยู่นั่นแหละ เพราะไม่เคยรู้ว่าไวน์ดีรสชาติเป็นยังไง เรื่องผลไม้ เรื่องพืชผลการเกษตร หน่วยงานรัฐต้องเปลี่ยนวิธีคิดเรื่องการผลิตได้แล้ว เปลี่ยนวิธีคิดในการทำตลาดเสียที ไม่งั้นเป็นได้แค่ปู่โสมเฝ้าทรัพย์ หรือไม่ก็ละม้ายผู้ใหญ่กินไวน์นั่นแหละครับ ชีวินตัย ที่มา  :  แนวหน้า

สงวนลิขสิทธิ์โดย © ++kasetloongkim.com++ All Right Reserved.

ติดประกาศ: 2010-05-16 (1288 ครั้ง)